Dronten

Wat is armoede? Was de eerste vraag die werd gesteld aan de zaal en aan de gastsprekers Sadet Karabulut, tweede kamerlid van de SP en Peter van Bergen, wethouder van de gemeente Dronten.

Puur financieel gezien vinden we onszelf niet arm wanneer we niet op vakantie kunnen. De wethouder spreekt van armoede wanneer we niet in onze dagelijkse levensbehoefte kunnen voorzien. Wanneer we geen geld hebben voor eten of de gasrekening niet kunnen betalen.
Maar er is ook nog een andere vorm van armoede.

Wanneer je geen geld hebt voor een sportclub voor je kinderen, waardoor ze dus niet deel kunnen nemen aan sociaal verkeer, ziet hij ook als armoede. Mensen met psychische problemen of mensen die om wat voor reden dan ook zonder werk komen te zitten en geen sociaal netwerk om zich heen hebben, ziet hij ook als een verborgen vorm van armoede.

Als oorzaak van armoede, noemt Sadet de keuzes vanuit de overheid. Het grote geld is in handen van steeds minder mensen. Geld word gestoken in het overeind houden van banken. Het voeren van oorlog. De marktwerking in de zorg is ook een heikel punt.

Daar ligt dan volgens Sadet ook de oplossing. Ze wil zich hard maken voor het afschaffen van de zorgverzekeraars, graaiers die veel geld uitgeven aan reclame voor zichzelf. Geld dat beter aan zorg besteed kan worden. Weg met die ingewikkelde constructies en bureaucratie.

Ze wil een basispakket dat voor iedereen hetzelfde is. Geregeld vanuit de gemeentes en inkomensafhankelijk. Ze geeft aan dat dit ook gewoon kan, het is niet duurder, sterker nog het zou allemaal goedkoper kunnen!
Ze wil ook dat iedereen het recht krijgt op zorg in plaats van dat je je handje moet ophouden.

Peter van Bergen en Sadet Karabulut

Vanuit de zaal wordt de wethouder gevraagd wat er wordt bedoeld met de eigen verantwoordelijkheid die wordt benoemd in het armoede beleidsplan van de gemeente. Hij geeft aan dat mensen zelf aan de bel moeten trekken, maar dat er zeker hulp moet zijn voor mensen die dat niet kunnen.

Sadet haakt hierop in, die uitspraak over eigen verantwoordelijkheid komt vanuit de overheid. Dit is het idee van de participatiesamenleving, vertelt ze. Terwijl we al veel belasting betalen om de economie draaiende te houden, wordt er bezuinigd op een basisbehoefte als zorg. Dit geeft spanning. Natuurlijk neemt iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid, maar het is niet onze schuld dat banken er een zooitje van maken. Wij moeten er wel financieel voor opdraaien.

Is het soms je eigen schuld als je je baan verliest? Of als je in armoede leeft?

Niet alleen de gastsprekers zijn aan het woord. Kim van Schie die de presentatie verzorgt, loopt de zaal in om aanwezigen te laten vertellen over hun ervaringen met armoede:

Een mevrouw vraagt of er al bij wet is vastgelegd dat bewindvoerders een opleiding moeten volgen. Zij vertelt dat zij door haar bewindvoerder juist dieper in de schulden is gekomen.

Sadet geeft aan dat hier inmiddels een wet voor is, maar dat het nog even duurt voor alles opgeschoond is.

Een andere mevrouw vertelt dat ze niet kon overstappen naar een goedkopere collectieve zorgverzekering, die vanuit de gemeente werd aangeboden, omdat ze nog rekeningen heeft openstaan bij haar huidige zorgverzekering. Waardoor ze dus gedwongen is de duurdere zorgverzekering aan te houden. De wethouder geeft aan dat dit niet de bedoeling is en dat de gemeente hier in andere gevallen wel tot overeenstemming is gekomen. Mevrouw geeft aan dat haar bewindvoerder dit niet voor haar voor elkaar kon krijgen. De wethouder geeft aan dat hiernaar zal worden gekeken.

Een mevrouw vertelt dat ze bij haar vriend in Zeist was en enorme kiespijn had. Ze kon terecht bij een tandarts maar heeft daar een uur voor moeten rijden. Ze werd gevraagd 250 euro aan contant mee te nemen.
Ze geeft aan dat ze de volgende keer zal doen of ze vluchteling is, dan word ze meteen gratis geholpen.

Sadet geeft aan dat we moeten voorkomen dat we tegen elkaar opgezet worden. Er wordt een beeld geschetst dat de vluchtelingen de oorzaak zijn van de financiële problemen. Een leugen, bedoelt om ons onderling bezig te houden, terwijl er miljarden worden uitgegeven aan bommen voor een oorlog. Dat de zorg er slecht voorstaat komt niet door de vluchtelingen, de bezuinigingen zijn van voor die tijd.

In plaats daarvan roept ze op juist de handen ineen te slaan en te knokken voor een verandering op politiek niveau. De bureaucratie van de gemeente is een frustratie bij meerdere mensen in de zaal.

De wethouder geeft aan niet op de hoogte te zijn van alle zaken die mislopen in de gemeente. Daarnaast geeft de wethouder aan ook last te hebben van bureaucratie in zijn contacten met “Den Haag’.

Naar voren wordt gebracht dat mensen niet aan de bel trekken uit schaamte voor hun situatie. Of omdat de drempel naar de gemeente te hoog is.

Kim constateert dat de frustratie zichtbaar is bij de aanwezigen in de zaal. Maar ook bij de wethouder. Wanneer de verhalen niet bij de gemeente terecht komen, kunnen zij niet handelen.

Een volle zaal

Aan de zaal word gevraagd welke oplossingen we kunnen bedenken voor de gemeente Dronten om de armoede aan te pakken. Het idee voor een sociaal café komt naar voren. In Biddinghuizen is dit al. De wethouder wordt gevraagd hiervoor een ruimte ter beschikking te stellen in Dronten.

Ook wordt gevraagd om ondersteuning bij initiatieven die er al zijn voor een weggeefwinkel. De schrijnende verhalen van de mensen die daar komen leggen een druk op de vrijwilligers.

Aanwezigen vragen zich af bij wie ze moeten zijn met hun verhaal.
Anneke Popa, voorzitter van SP Dronten, geeft aan dat mensen bij de SP terecht kunnen, dit kan via de mail dronten@sp.nl of via 06-2052 4620. Zij zullen ervoor zorgen dat het signaal Interne linkbij de wethouder terecht komt.